уторак, 29. новембар 2011.

Т`ГА ЗА ЈУГ - Константин Миладинов

Орелски крилја как да си метнех,
и в наши стр`ни да си прелетнех!
На наши места ја да си идам,
да видим Струга, Кукуш да видам;
да видим да ли с`нце и тамо
мрачно угревјат, како и вамо.

Ако как овде с`нце ме стретит,
Ако пак мрачно с`нцето светит;
на п`т далечни ја ке се стегнам,
и в други стр`ни ке си побегнам,
к`де с`нцето светло угревјат,
к`де небото свезди посевјат.

Овде је мрачно, и мрак м` обвива,
и темна м`гла земја покрива;
мразој и снегој, и пепелници,
силни ветришта, и вијулици;
околу м`гли и мразој земни,
а в гр`ди студој, и мисли темни.

Не, ја не можам овде да седам!
Не, ја не можам мразој да гледам!
Дајте ми крилја ја да си метнам,
и в ваши стр`ни да си прелетнам,
на наша места ја да си идам,
да видам Охрид, Струга да видам.

Тамо зората греит душата;
и с`нце светло зајдвит в гората;
тамо дарбите - природна сила
се с`та раскош ги растурила:
бистро езеро гледаш белеит
и си од ветер силно темнеит;
поле погледниш или планина,
сегде божева је хубавина.
Тамо по срце в кавал да свирам,
с`нце да зајдвит, ја да умирам. 

(око 1860)

Нема коментара:

Постави коментар