петак, 7. март 2014.

РЕЧ О ЈАТУ - Томислав Маринковић

Близак мени, далек речима и песми,
Јутро надлеће тракасти хор врана.

Једна, заостала из јата,
Сред сопственог немог таласања,
Поврх кровова и мутних судбина лебди.

Небу треба тај издвојени титрај,
И песми: сажето и горко порицање мноштва;
Рука бележника што мирно пописује ствари.

И народима што се једном откотрљаше у заборав,
Један симбол, представник Целине;
Док повест тапка и тражи објашњење
У поворкама само чизама и крпа.

Нема коментара:

Постави коментар