уторак, 12. септембар 2017.

Јосиф Бродски

И бели лист и пламен, клас и млинско коло,
и оштро сечиво и подрезану влас -
сачуваће Бог све; а нарочито слово
опраштања и љубави, ко сопствен глас.

У њему куца пулс  и праште кости крте,
а ашов лупа. Равномеран му је лет,
и зато што је живот један, усне смртне,
и зборе јасније но вате горњи свет.

Велика душо, клањам ти се преко мора
за слово нађено, и моштима што зар
од родна тла их прекри - заслуга је твоја
што васељени даде говор ко дар.

Јул 1989.

Нема коментара:

Постави коментар