Летела душа небеском висином
И снужедено је приклонила главу...
Сузе јој текле пространства ширином
Ко дуги ђердан кроз даљину плаву...
И питале је звезде: што си сетна?
И зашто тако сузе рониш сада?
А она рече: ја сам још несретна.
На земљи оста много зла и јада.
Ја овде видим блаженство и радост...
Ту нит је злобе нити јада тог!
И ја бих опет натраг - где је жалост:
Да имам жалит и тешити кога.
Нема коментара:
Постави коментар