уторак, 17. октобар 2017.

Пјер де Ронсар

I

Узми овај букет што сам ти узбрао,
За тебе га моја рука одабрала;
Да га није нашла и теби предала
Он би јутрос свенут крај ливаде пао.

Па нека ти и он дадне опомене:
Да и твојој дражи часови се броје...
Једне ноћи, рањен од зрелости твоје -
Тек што је процвето - цвет ће и да свене!

Време, драга Госпо, иде брзо тако!
Ах, не време, већ ми нестајемо лако
И брзо се оде у гроб - вечни дом.

А љубав, која нас радошћу покреће -
Кад умремо више вратити се неће -
Љуби ме докле си још у цвету свом!

(Из Сонета Јелени)

Нема коментара:

Постави коментар